Θυμός, σα θεός μοναχικός,
ένα σύμπαν εξουσιάζει άγνωστο
ένα μύθο γεννά παράλογο
θυμός, σα φλεγόμενο νησί στον ωκεανό,
από το βάθρο του να τον πετάξω προσπαθώ
γι΄ αυτό και κορίτσια προσκαλώ
ανάλαφρα σα σκόνη
με καπούλια ζουμερά και βίτσια
και που γυρεύουν του έρωτα το δέντρο
να σκαρφαλώσουν ως την κορφή
να βυθιστεί στου σώματος το κέντρο
η φαντασίωση να πάρει μορφή,
μα ο θυμός ακλόνητος και σταθερός
σαν ένας ακοίμητος ρυθμός
σαν ένα πέος εκκρεμές
κατοικεί στου μυαλού μου τις στοές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου