Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Ομοιότητα

Ένα κείμενο της Αγγέλας Καστρινάκη για ανθρώπους ερωτευμένους, όχι όμως με τον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα τους: 


Κοιμόταν βαθιά και μες στον ύπνο της του έπιασε το χέ­ρι. Του το έπιασε πολύ θερμά, όπως δεν του το είχε αγ­γίξει ποτέ, ούτε στον ύπνο, ούτε στον ξύπνο, ούτε άλλοτε, ούτε όταν είχαν πρωτογνωριστεί, ίσως. Το έσφιξε στην παλάμη της με γλύκα, με αγαλλίαση. Χάρηκε τη ζέστη του, την αφή του, την ανταπόκριση. Από παρεξήγηση. Από τρομερή παρεξήγηση. Ευτυχώς ο Στέφανος δεν ξύπνησε, μετακινήθηκε λίγο, αλλά δεν ξύ­πνησε. Η ίδια πετάχτηκε πάνω τρομοκρατημένη. Η καρ­διά της κόντεψε να σπάσει από τους βίαιους χτύπους. Εί­χε ακουμπήσει λάθος χέρι!
Δεν ήταν του πολυαγαπημένου. Ήταν εκείνου με τον οποίο δεν είχαν αγγιχτεί βδομάδες και βδομάδες. Εκείνου με τον οποίο ίσα που μιλιόνταν. Που τον απέφευγε και την απέφευγε.
Κι όμως ήταν η ίδια αίσθηση.
Η ομοιότητα την έκανε να τρέμει και σχεδόν να θέλει να βάλει τα κλάματα. Η ομοιότητα ήταν αποκρουστική.
Για δύο δευτερόλεπτα, όσα χρειάστηκαν για να ξυπνή­σει, ένιωσε ευτυχία αγγίζοντας το χέρι του. Κι έπειτα τρα­βήχτηκε σαν να είχε έρθει σε επαφή με φωτιά ή γλοιώ­δες μαλάκιο. Το ίδιο χέρι. Ένα ξένο σώμα, που όμως μπο­ρεί, κατά λάθος, να το αγγίξεις όπως το οικείο. Ποιο ήταν το οικείο και ποιο το ξένο; Πώς είναι δυνατόν να υπάρ­χουν τόσο διαφορετικές αντιδράσεις προς το δέρμα του ενός και προς του άλλου. Προς τη θερμοκρασία του ενός και προς του άλλου, που είναι ίδια.
Είχε συμβεί ένα ύπουλο παιχνίδι υποκατάστασης.
Η Μέλπω τραβήχτηκε στην άλλη γωνία του κρεβατιού, μην την ξαναπάθει. Όχι, ούτε με την άκρη του ποδιού.

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Mεθυσμένος



Τις ακτίνες του ήλιου συλλέγω και μεταφέρω
στις ακτίνες του ποδηλάτου μου
κατασκευάζω ένα ηλιακό ποδήλατο
κοιτάξτε με τώρα
στον ουρανό μετεωρίζομαι
σαν τον Ίκαρο πετώ
μια χελώνα ακροβάτισσα
εσύ τρίψε τα μάτια σου με λεμόνι
τις αυταπάτες σου να σβήσεις
όσο για μένα ακόμη κι αν δεν ολοκληρώνω 
τις εναέριες ασκήσεις
βουλιάζω στο κρεβάτι
μεθυσμένος από τα φευγαλέα πετάγματα.

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Πρόσημο


Oι αριθμοί έχουν το πρόσημό τους: 
θετκό ή αρνητικό. Από μπροστά.
Και στις πράξεις, τους αριθμητικούς συσχετισμούς μεταξύ τους, 
διαφοροποιείται ανάλογα.
Αυτή η μαθηματική αναλογία διέπει τις σχέσεις μεταξύ τους.
Με τους ανθρώπους όμως τί γίνεται;
Διαθέτουν άραγε πρόσημο;
Ποιος το έβαλε; Πως διαφοροποιείται;
Αυτή η ανθρώπινη λογική
στηρίζεται στην καταστρατήγηση κάθε λογικής.


Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Φεγγάρι


Όχι εκεί ψηλά στον ουρανό δεν υπάρχει φεγγάρι
υπάρχει ένα χλωμό μπισκότο
που η νοστιμιά του φέρνει 
τ΄ αρπακτικά τ΄ ουρανού
και το δαγκώνουν
αχόρταγα το κατατρώγουν
μέχρι να το καταβροχθίσουν
και τότε σπεύδω στο ουράνιο ζαχαροπλαστείο
με υλικά αγνά σκαρώνω
καινούργιο μπισκότο
και το βάζω ξανά στη μέση τ΄ ουρανού.

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Eπέτειος


Η επέτειος παραπέμπει σε κάτι μοναδικό, ανεπανάληπτο.
Θυμάσαι, αναπολείς, νοσταλγείς.
 Σα να είσαι σ΄ ένα τραίνο και να μπαίνεις σε διάφορους σταθμούς.
Δεν κατεβαίνεις, αλλά παρακολουθείς την αρχιτεκτονική του σταθμού.
Όλοι οι σταθμοί μοιάζουν, πιστεύεις ότι είναι ίδιοι.
Οι πόλεις όμως, τα χωριά, οι οικισμοί τέλος πάντων που ανήκουν οι σταθμοί είναι διαφορετικά.
Βέβαια, όταν ταξιδεύεις χωρίς να κατεβαίνεις από το μέσο μεταφοράς, 
κινδυνεύεις ν΄ αποκτήσεις μια ομοιόμορφη, ισοπεδωτική εικόνα του χώρου.
Το ταξίδι θέλει στάσεις και περιήγηση.
Να χαθείς.
Να χαθείς σε μια πόλη, σε μια φράση, σ΄ ένα σώμα, στον εαυτό σου.
Η γνώση ίσως, όπως είπε και ο Πλάτωνας, είναι ανάμνηση.
Μια ανάμνηση όμως που δεν ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν.