Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ




ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
                                  Δελφίνη και Ιππολύτη 


Σε μισοφώς από χαμηλωμένες λάμπες,
γερτή σε μυρωμένα μαξιλάρια ωραία, 
η Ιππολύτη χάδια δυνατά ζητούσε
που κλείναν της αθώας νιότης την αυλαία.

Με τρομαγμένο βλέμμα από την καταιγίδα
της πρώτης της αγνότητας τα ουράνια ψάχνει
σαν τον ταξιδευτή που το κεφάλι στρέφει
μακριά προς το γαλάζιο ορίζοντα που χάνει.

Πέφτουν τα δάκρυα από τα μάτια τα σβησμένα,
η ηδονή πικρή, νάρκωση και οδύνη, 
τα νικημένα χέρια της, ανώφελα όπλα, 
στολίζουν τη λεπτή ομορφιά που όλη αναδίνει.

Στα πόδια της εμπρός γαλήνια η Δελφίνη
την κοίταζε βαθιά με αναμμένα μάτια
σαν το αγρίμι που τη λεία παραμονεύει
αφού έχει αφήσει με τα δόντια του σημάδια.

Η ρωμαλέα ομορφιά γονατισμένη
μπρος στην αδύναμη με απόλαυση ρουφούσε
του θριάμβου το κρασί κι έγερνε στο κορίτσι
σα μια γλυκιά ευχαριστία ν΄ αποζητούσε . . .

ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ


Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Γυναίκες άλλες


Γυναίκες σαν χαρτιά τράπουλας
κρυφά και μυστηριώδη
μοιράζονται για παιχνίδια ζωώδη
γυναίκες πέρα από τα όρια της γυναίκας
σα φως εκτυφλωτικό, ναρκωτικό, 
γυναίκες με κεφάλι φεγγαριού, 
ευκινησία κριαριού
και σώμα θάλασσας
αγέραστες κι απροσάρμοστες
στους καθωσπρέπει ανάρμοστες
γυναίκες με πόδια σαν ατέλειωτους διαδρόμους 
προσγείωσης κι απογείωσης
με πόδια σα σύρματα ηλεκτροφόρα
γυναίκες αμαζόνες, γυναίκες αλαζόνες
με καμπύλες σαν κουτάλια,
έτοιμες να καταβροχθίσουν
ακόμη και τα αποφάγια.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Σκέψεις τολμηρές

Μέλη λευκά, σαγηνευτικά,
φως λαμπερό από βαθύ πηγάδι
ανοίγει τα πόδια και βάζω σημάδι
η σφαίρα να μπει βαθιά.

Μαλλιά μακριά, ανακατεμένα
μέσα στην άβυσσο ριγμένα
γίνονται σκάλα κι ανεβαίνουν όλοι 
της οικουμένης οι διαβόλοι.

Λουλούδια κι αριθμοί
σε μια μυστική ερωτική σειρά
σαν το παιχνίδι που διαρκεί 
μόνο για μια βραδιά.

Μαύρες οι σκέψεις σ΄ ένα κεφάλι
μαύρες οι τρίχες σ΄ ένα κορμί υγρό
μηδενικές οι αποστάσεις
άπειρες οι στάσεις.


Πορεία

Μπορεί και ναι 
να ψάχνω μια πορεία μέσα στο χάος
μια πορεία σ΄ ένα λογικό σκοπό
μια γεωμετρημένη πτήση
μπορεί όμως
και με μάτια κλειστά 
να πετάω στο πουθενά.

Κι άλλη μεταγραφή

Γράφω όποτε μου έρθει η έμπνευση
ανά περιόδους συχνά
και άλλες φορές αραιά.
Έχω τραγούδια για τουλάχιστον
έναν δίσκο ακόμα.
Η κυρία έμπνευση έρχεται 
όταν κάτι με απασχολεί έντονα 
και με βοηθάει να εκτονώσω την
ενέργεια που έχω συσσωρεύσει!
Χρυσάνθη Μπαρέλη
(απόσπασμα από συνέντευξη)



Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Μεταγραφή


Λες και ο λόγος τους φώτιζε την αίθουσα,
μα κυρίως την οθόνη,
την υπόλευκη διαβρωμένη επιφάνεια.
Άρχισαν να μιλάνε ένας ένας και ταυτόχρονα.
Λέγανε για όσα τους περίμεναν έξω από τον κινηματογράφο,
για τις δουλειές, τις υποχρεώσεις τους.
Δεν είχε σημασία πόση αλήθεια έκρυβαν οι περιγραφές
ή οι προθέσεις τους,
γιατί ο ένας προσπαθούσε συνεχώς
να δικαιολογήσει τις επιθυμίες του,
ενώ ο άλλος απλώς ανησυχούσε για τη δουλειά του -
που δε θα εμφανιζόταν το πρωί.
Ο ενοχικός αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι
είχε δεσμευτεί με μια κοπέλα 
που δε γνώριζε -φυσικά- για τη διπλή ζωή του.
Οι προβολές των εσωτερικών εικόνων
συνεχίστηκαν μέχρι το ξημέρωμα,
αφού δεν μπορούσαν να κλείσουν μάτι
πάνω στα ξεχαρβαλωμένα και λεκιασμένα καθίσματα.
Απόσπασμα: Σε παλιό σινεμά (από τους Χάρτες) του Θ. Γρηγοριάδη

Η ΄Εκτη εντολή

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Μολιέρος με βαράκια και φόρμες

Σκληρό φως, πρωτότυπη μουσική, οι ηθοποιοί με φόρμες γυμναστικής και κορμάκια παίζουν σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές μέσα σε ένα γυμναστήριο της οδού Iπποκράτους 139. Οι διάλογοι: «Της φιλίας φλέγομαι να μας ενώσουν τα δεσμά» ή «Κύριε, η τιμή που μου κάνετε με υπερβαίνει»... ακούγονται αλλόκοτοι. Αν κλείσεις τα μάτια, ξεχάσεις πού είσαι, αλλά προσέξεις τι ακούς, φαντάζεσαι τους ηθοποιούς με περούκες και ατμόσφαιρα της εποχής του Μολιέρου. Ανοίγοντάς τα μάτια, όμως, αγωνιάς μήπως οι: Σπ. Ζουπάνος, Β. Κονταξής, Γ. Παπαϊωάννου, Αγ. Δέλλα, Μ. Παπαγιάννη, Θ. Τσουανάτος, Δ. Αμπράζης, Στ. Φούκας, Κ. Οικονομίδη, παίζοντας τον «Μισάνθρωπο», σκοντάψουν σε κανένα πολυόργανο.

Ο Γιώργος Γιανναράκος που υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία της παράστασης, έβαλε τον «Μισάνθρωπο» στο γυμναστήριο, επιλέγοντας σκόπιμα την έμμετρη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη και θεωρεί «ότι η εποχή μας έχει πολλά κοινά σημεία με τον Μολιέρο». Μπορεί, όμως, να λειτουργήσει έτσι το μολιερικό κείμενο, έξω από τις συμβάσεις ενός θεατρικού χώρου; «Μπορεί», απαντά ο σκηνοθέτης. «Είναι ένα έργο που πραγματεύεται την υποκρισία, τον ναρκισσισμό και το κουτσομπολιό μιας τάξης ανθρώπων που τα λένε για να γεμίζουν τον χρόνο της. Εχοντας περάσει κι εγώ πολύ χρόνο της ζωής μου σε γυμναστήρια ξέρω καλά ότι εκεί συναντάς αυτούς που θέλουν πραγματικά να γυμναστούν και εκείνους που θέλουν να γνωριστούν με άλλους ανθρώπους για να συζητήσουν».

Η επιλογή ενός γυμναστηρίου έγινε με γνώμονα τους άξονες του έργου. «Αν στο Παρίσι του 17ου αιώνα υπήρχαν γυμναστήρια πιθανόν ο Μολιέρος να τοποθετούσε εκεί το έργο του αντί για το σπίτι μιας νεαρής αριστοκράτισσας χήρας».

Το ερώτημα, πάντως, παραμένει για τις παραστάσεις σε περίεργους χώρους. Γίνονται από ανάγκη, από άγχος για πρωτοτυπία ή επειδή δεν μπορούν να πληρώνουν οι θεατρικές ομάδες αίθουσες; «Ισχύουν όλα. Ομως έξω έχουν γίνει πιο εξτρίμ πράγματα. Στο Εδιμβούργο πριν από δέκα χρόνια ηθοποιός έδινε μια παράσταση διάρκειας 15 λεπτών για έναν θεατή κάθε φορά στο αυτοκίνητό του.
Στο Λονδίνο ομάδα έπαιζε σε τουαλέτα στην οποία οι θεατές έβλεπαν την παράσταση μέσα από τρύπες που είχαν ανοιχτεί. Σαν ηδονοβλεψίες. Υπάρχουν οργανικοί λόγοι για να κάνει κάποιος τέτοια θεάματα. Υπάρχει όμως και το πρόβλημα της έλλειψης χώρων και των μεγάλων ενοικίων. Το ζήτημα είναι να μην κάνεις μια παράσταση σε ένα εναλλακτικό χώρο για να είσαι εναλλακτικός. Ο δικός μας Μολιέρος είναι μια κλασική παράσταση».
Πηγή: Καθημερινή

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Η διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ

 Στο δυσδιάκριτο είδος μεταξύ πειραματικού και ανεξάρτητου σινεμά κινείται η «Διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ», η ταινία της Aθηνά–Pαχήλ Tσαγγάρη.
H δημιουργός άρχισε να τη δουλεύει ως διπλωματική εργασία και την είδε να προβάλλεται σε φεστιβάλ όλου του κόσμου και να βραβεύεται. Η  Tσαγγάρη αναφέρει: «Δεν πιστεύω ότι η ταινία είναι πειραματική, επειδή τίποτα απ’ ό,τι έκανα δεν είναι κάτι που να μην έχει ξαναγίνει», λέει για την εντύπωση που έχει δώσει η πρώτη της μεγάλου μήκους σκηνοθεσία. 
«Δεν είναι μια ταινία με κλασική αφηγηματική δομή, αλλά ταυτόχρονα το καθένα από τα επεισόδια είναι κλασικό στη δομή και το είδος στο οποίο αναφέρεται. Tο ελληνικό κοινό πιστεύω ότι είναι από τα πιο εκπαιδευμένα και έξυπνα στον κόσμο. Aν η “Πέτρα Γκόινγκ” καταφέρει να βρει εδώ το κοινό της, φαντάζομαι και ελπίζω ότι θα διχάσει», λέει. «Oπου έχει προβληθεί ή τη μίσησαν ή τη λάτρεψαν. Eνώ περίμενα ότι θα ήταν μια ταινία που θα άρεσε στους κλασικά σινεφίλ, διαπίστωσα ότι το κοινό ήταν διευρυμένο και ότι τη θεώρησε καλτ ένα κοινό ηλικίας 18-35 ετών, ανεξαρτήτως κινηματογραφικών προτιμήσεων. Σε κάποιους αρέσει το ένα επεισόδιο, σε άλλους διαφορετικό και έτσι υπάρχει ένας διάλογος στους θεατές». 
Ποιο είναι το δικό της αγαπημένο επεισόδιο; «Tης Tαγγέρης, αν και είναι το λιγότερο θεαματικό. Oταν το αναπτύσσαμε, ήμασταν όλοι άρρωστοι, έκανε πολλή ζέστη και είχαμε σωριαστεί σ’ έναν καναπέ. Bασίστηκε λοιπόν ακριβώς σ’ αυτό: Στο να θες να κάνεις κάτι και να μην μπορείς, να θες να βγεις από το δωμάτιο του ξενοδοχείου και να μην το κάνεις».
Tα γυρίσματα κράτησαν πέντε χρόνια σε 13 πόλεις του κόσμου. Πώς αποφάσισε να μπει σε μια τόσο μεγάλη περιπέτεια; «Δεν ήταν απόφαση. Aναπτύχθηκε σαν η διπλωματική μου μικρού μήκους ταινία με την ιστορία να ξεδιπλώνεται σε τρεις πόλεις. Tελειώνοντας, είδα ότι είχα υλικό τριών ωρών και μετά ήταν δύσκολο να σταματήσω. Eβαλα ένα τέρμα όταν είχαν στερέψει όλοι οι οικονομικοί πόροι, είχα εξαντλήσει όλες τις υποτροφίες, τις οικονομίες και τις πιστωτικές μου κάρτες. 


Tο τέλος αυτής της διαδικασίας ουσιαστικά όρισε ο Mισέλ Δημόπουλος, όταν επέλεξε την ταινία για το φεστιβάλ. Tο ανεξάρτητο σινεμά στην Aμερική έχει έναν πολύ ισχυρό μηχανισμό υποστήριξης. Kατάφερα να πάρω δωρεάν εισιτήρια, δωμάτια ξενοδοχείων και οι ηθοποιοί δεν πληρώθηκαν. Hταν κάτι που όλοι κάναμε επειδή το αγαπήσαμε. Hμουν τυχερή επειδή δούλεψα με μια ομάδα κοινότητας. Tα όρια ανάμεσα στην προσωπική μας ζωή και το γύρισμα ήταν ρευστά».


H Tσαγγάρη είναι από το 1995 διευθύντρια του φεστιβάλ «Cinematexas», που πραγματοποιείται κάθε Σεπτέμβρη στο Tέξας. «Aρχισε σαν φεστιβάλ μικρού μήκους, όμως θελήσαμε να μην αντιμετωπίσουμε τον κινηματογράφο μόνο σαν κάτι που συμβαίνει στις αίθουσες, αλλά να μιλήσουμε για τους πολλαπλούς και σχιζοειδείς χειρισμούς της εικόνας, με πειραματική μουσική, περφόρμανς, και ένα φόρουμ για τον ακτιβισμό των Mέσων. Tα δύο τελευταία χρόνια παρατηρώ μια έντονη πολιτικοποίηση και κοινωνική συνειδητοποίηση στις ταινίες, καθώς και μίξη των φορμά του υλικού», σημειώνει για την τάση που παρατηρείται στη δουλειά των νέων δημιουργών.
Oσο για το μέλλον της στον κινηματογράφο, ως επαγγελματίας πια, έχει δύο σχέδια: «H επόμενη ταινία θα έχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά όχι απαραίτητα μ’ αυτήν τη σειρά –όπως είπε ο Γκοντάρ– και το θέμα της θα είναι επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία κωμωδίας σκρούμπολ. Θέλω να τη γυρίσω στο Tέξας και τα σεληνιακά τοπία των Kυκλάδων. Παράλληλα, μετά την εντύπωση που έκανε η “Πέτρα Γκόινγκ” στην Aμερική, μου πρότειναν από ένα στούντιο να κάνω μια “γυναικεία” ταινία. Στην αρχή αντιστάθηκα, όμως τώρα δουλεύω μια ιδέα πάνω σ’ αυτό και θέλω να δω τι περιορισμούς θα μου βάλουν όταν παραδώσω το σενάριο. Bλέπω αυτό το σχέδιο σαν μια άσκηση αντοχής».

Γυναίκα - Τραίνο - Διαμάντι

9 εκδοχές


  • Μια γυναίκα ταξιδεύει σ΄ ένα τραίνο φορώντας ένα διαμάντι.
  • Μια γυναίκα μάγισσα μεταμορφώνει με το ραβδί της ένα τραίνο σ΄ ένα τεράστιο διαμάντι.
  • Μια γυναίκα με το τραίνο των σκέψεών της ονειρεύεται ένα διαμάντι.
  • Ένα τραίνο μεταφέρει μια γυναίκα σε γραμμές από διαμάντι.
  • Μια γυναίκα αφήνει σ΄ ένα τραίνο ένα διαμάντι, γιατί την παράτησε ο άντρας της.
  • Ένα διμάντι θαμπώνει μια γυναίκα που κάνει έρωτα σ΄  ένα τραίνο.
  • Ένας κλέφτης απαγάγει μια γυναίκα που φορούσε ένα διαμάντι, μόλις το τραίνο σταμάτησε.
  • Μια γυναίκα λάμπει σα διαμάντι καθώς τη φωτίζει ο ήλιος από το παράθυρο του τραίνου.
  • "Δε μ΄ ενδιαφέρουν τα διαμάντια, μόνο τα ταξίδια που γίνονται αργά, με τραίνα, για να προφταίνω να ρουφάω όλα τα τοπία γύρω μου" δηλώνει με νόημα μια γυναίκα σε μια παρέα αντρών.

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Λεωνόρ Φινί

1908-1996
γυναίκα ζωγράφος του υπερρεαλισμού



 
Στον πίνακα αυτό πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η γυναίκα, ντυμένη με φαρδιά φούστα και χτενισμένη εκκεντρικά. Αντίθετα, ο άντρας αποδίδεται παθητικός με το σπαθί του, σύμβολο της αντρικής ρώμης, να βρίσκεται παράμερα, ακουμπισμένο στο βάθος, στον τοίχο. Η παθητικότητα του άντρα αυτού καθώς και του άλλου στο βάθος τονίζεται από την παρουσία δύο ακόμη γυναικών. Η μία, στο πρώτο πλάνο, κάθεται ψηλότερα από τον άντρα που είναι δίπλα της, ενώ η άλλη, στο φόντο απεικονίζεται επίσης ψηλότερη από τον άντρα που ακουμπά στο στηθαίο. 

Άλλοι πίνακες της Φινί 
ένας κόσμος μυστήριος κυριευμένος από γυναίκες,
γυναίκες αυτόνομες, ολοκληρωμένες, γεμάτες πάθος


Αν και οι πίνακες της Φινί χαρακτηρίζονται από σεξουαλική ένταση, δεν παρουσιάζουν τη γυναίκα ως απλό αντικείμενο του πόθου, βορά στα αντρικά βλέμματα.



στα έργα της περιλαμβάνει και ένα αγαπημένο της μοτίβο, τη γάτα, ενώ αποδίδει μαγικές - σεξουαλικές ικανότητες στις γυναικείες φιγούρες.

 

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Μπιενάλε Νέων Δημιουργών

ΜΠΙΕΝΑΛΕ
καλλιτεχνική εκδήλωση που πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια.

 
Η Θεσσαλονίκη θα φιλοξενήσει το εικαστικό μέρος της φετινής, 15ης διοργάνωσης Μπιενάλε νέων δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου, το οποίο θα αποτελέσει και το εικαστικό πρόγραμμα των 46ων Δημητρίων. 

 Η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου είναι ένας θεσμός που δημιουργήθηκε το 1985 (την πρωτοφιλοξένησε τότε η Βαρκελώνη) και έκτοτε δίνει τη δυνατότητα σε νέους δημιουργούς (ηλικίας 18-30 ετών) να συναντηθούν και να συν-δημιουργήσουν σε ένα πολύ-πολιτισμικό γεγονός καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας. 



Η Θεσσαλονίκη φιλοξένησε την Μπιενάλε του 1986 και έκτοτε ακολούθησαν αντίστοιχες διοργανώσεις στη Μπολόνια (1988), τη Μασσαλία, τη Βαλένθια, τη Λισσαβόνα, το Τορίνο, τη Ρώμη, το Σεράγεβο, την Αθήνα (το 2003) , τη Νάπολη, την Πούλια της Ιταλίας και τέλος τα Σκόπια το 2009. 

 
Θέμα της Μπιενάλε είναι η συμβίωση ανθρώπων από διαφορετκές κουλτούρες και τίτλος της: «Συμβίωση; / Symbiosis?». Θα συμμετάσχουν 300 νέοι καλλιτέχνες από 30 χώρες. 

 Φέτος η Μπιενάλε Νέων φιλοξενείται από δύο πόλεις. Η δεύτερη δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη. Το εικαστικό τμήμα της, που θα το φιλοξενήσει η Θεσσαλονίκη, διοργανώνεται από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς (ΓΓΝΓ), το Δήμο Θεσσαλονίκης, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΜΜΣΤ) ως επικεφαλής της «Κίνησης των 5 Μουσείων» της πόλης, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης και τη Διεθνή Ενωση της Μπιενάλε των Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου.