Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Τιμ Κράουτς


Ο Τιμ Κράουτς, από το 2003, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο Showcase του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, μέχρι σήμερα, έχει καταφέρει να αποτελεί ένα από τα δυνατότερα στοιχεία του πειραματικού θεάτρου της Μεγάλης Βρετανίας. Κατέφτασε στην Αθήνα «οπλισμένος και επικίνδυνος», όπως τον σύστηνε η «Γκάρντιαν», κάνοντας λόγο για «έναν από τους πιο καθηλωτικούς περφόρμερ που πειραματίζεται στη σκηνή με τη φύση της τέχνης, παίρνοντας ρίσκα». Μέσα στις προσωπικές του αποσκευές περικλείει ό,τι χρειάζονται για να ανέβουν οι δύο παραγωγές του, «My Arm» (30 & 31 Μαρτίου) και «An Oak Tree» (1 & 2 Απριλίου) στο «Bios» (σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο) και να συστηθεί για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό.
Για την πρώτη του περφόρμανς χρειάζονται δύο ηθοποιοί. Ο ένας είναι ο ίδιος ο Κράουτς. Συμπρωταγωνιστής του θα χρηστεί ένας εθελοντής από το κοινό. Το νόημα της δεύτερης περφόρμανς αφήνεται ανοιχτό για ερμηνεία και εν πολλοίς διαμορφώνεται από τα αντικείμενα που θα προσφέρουν εκείνη τη στιγμή οι θεατές. Ο 47χρονος Τιμ Κράουτς, που εγκατέλειψε την υποκριτική, καθώς ένιωθε να ασφυκτιά σε ένα πλαίσιο που υπηρετείται αποκλειστικά από το όραμα του σκηνοθέτη, αφήνεται στη γοητεία της τυχαιότητας. Και προσκαλεί κι εμάς να είμαστε όσο πιο ανοιχτοί γίνεται.
**Το «An Oak Tree» αναφέρεται στην προβολή που κάνει ένας πατέρας, όταν χάνει την κόρη του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα: νομίζει πως η κόρη του είναι το δέντρο, δίπλα στο οποίο σκοτώθηκε. Η ζωή του είναι πλέον σαν ένα θεατρικό έργο και κάθε τι αναπαριστά κάτι άλλο. Ο άνδρας που τη σκότωσε είναι υπνωτιστής και από τη στιγμή του ατυχήματος χάνει την ιδιότητά του να υπνωτίζει. Για πρώτη φορά οι δυο τους συναντιούνται, όταν ο πατέρας προσφέρεται ως εθελοντής στον υπνωτιστή. Τον πατέρα παίζει ο εθελοντής από το κοινό.
«Το έργο μιλά για έναν άνθρωπο που είναι χαμένος. Μου φάνηκε πολύ γοητευτικό να τον ενσαρκώνει ένας άνθρωπος από το κοινό, που πραγματικά τα 'χει χαμένα», μας λέει ο 47χρονος ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης. «Το τέχνασμα αυτό εγγυάται πως η παράσταση είναι ζωντανή. Οι θεατές αντιλαμβάνονται πως αυτό που παρακολουθούν δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιο. Κι αυτό την κάνει συναρπαστική».
Παρ' όλα αυτά, ξεκαθαρίζει πως η τέχνη του απέχει πολύ από τον αυτοσχεδιασμό. «Η δουλειά μου είναι να παρέχω το σενάριο τη στιγμή που το χρειάζεται ο ηθοποιός», μας εξηγεί. Αλλωστε, πιστεύει πως στην τέχνη είναι αναγκαία η ύπαρξη μιας πολύ συγκεκριμένης και ξεκάθαρης φόρμας, όπως εδώ. «Κι από εκεί και πέρα οφείλουμε να βρίσκουμε την ελευθερία μας μέσα σε αυτή». Μας αποκαλύπτει ακόμη ότι πιστεύει πως οι άνθρωποι στο θέατρο βρίσκονται σε ένα επίπεδο υπνωτικής έκστασης, «επειδή πιστεύουν με το υποσυνείδητο πράγματα, που το συνειδητό γνωρίζει πως δεν είναι αληθινά».
**Ακόμα πιο ισχυρό είναι το θέμα του «My Arm», που μιλά για την ηρωική σημασία μιας κενής χειρονομίας. «Οταν ήμουν δέκα χρονώ, στην προσπάθεια να κάνω κάτι που θα είχε πραγματικό νόημα, σήκωσα το χέρι μου ψηλά, πάνω από το κεφάλι μου και δεν το ξανακατέβασα. Τώρα, τριάντα χρόνια μετά, αυτό το πράγμα έχει αποκτήσει τόση σημασία, που με τσακίζει», μας εξηγεί για το έργο που τον καθιέρωσε. «Σαγηνευτικά παραπλανητικό και όμως τραγικά πιστευτό έργο για το πώς ένα αγόρι με το χέρι του στον αέρα μεταμορφώνει τον κόσμο γύρω του, ένα μικρό διαμάντι», έγραφε η Evening Standard.
Συνδυάζοντας ζωντανή περφόρμανς, φιλμ, animation και αντικείμενα που φέρνει το κοινό μαζί του, το νόημα του έργου αφήνεται ανοιχτό, όπως συμβαίνει και στις εικαστικές τέχνες, από τις οποίες εμπνέεται. «Θεωρώ πως οι εικαστικοί είναι ένα βήμα μπροστά από τους ανθρώπους του θεάτρου, γιατί γνωρίζουν καλά πως δεν μπορούν να ελέγξουν τον τρόπο που θα αντιληφθεί το κοινό ένα έργο τέχνης. Αυτό είναι μάλλον μια υπέροχη ελευθερία παρά ένα πρόβλημα!».                                                     Πηγή: Ελευθεροτυπία

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Φεστιβάλ Νέων Κινηματογραφιστών

19ο ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΕΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΩΝ
 Το Μεσογειακό Φεστιβάλ Νέων Κινηματογραφιστών, ανοίγει τις πόρτες του τη Δευτέρα 30 Μαρτίου στο Χατζηγιάννειο της Λάρισας, για τη 19η του διοργάνωση.
Θα προβληθούν 18 ταινίες μικρού μήκους στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα και 28 στο Μεσογειακό. Την Ελλάδα εκπροσωπούν οι ταινίες «Casus Belli» του Γιώργου Ζώη, που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Βενετίας, «Puzzle» της Ελλης Σφήκα, «13 1/2» του Χάρη Βαφειάδη και «Live Show» της Λένας Βασιλείου. Στο Μεσογειακό Διαγωνιστικό συμμετέχει η κυπριακή ταινία «Οιδίπους» του Ιωακείμ Μυλωνά.
Θα προβληθούν ακόμη τα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «Το σινεμά γυμνό» του Βάσου Γεώργα, «Η σφαγή» των Μόνικα Μπόργκμαν, Λόκμαν Σλιμ και Χέρμαν Τάισεν και «Οργισμένος Δεκέμβρης» των Ακη Κερσανίδη και Χρύσας Τζελέπη, αλλά και η τελευταία μικρού μήκους του Πορτογάλου Μανοέλ ντε Ολιβέιρα, «Πίνακες του Αγίου Βικεντίου ντε Φόρα - ποιητική προσέγγιση», σε πρώτη προβολή.
Το Σάββατο 2 Απριλίου, θα τιμηθεί για την προσφορά του στο σινεμά ο σεναριογράφος και συγγραφέας Στάθης Βαλούκος με τον Χρυσό Ιππο καριέρας.
Οπως κάθε χρόνο, η Σχολή Σταυράκου προσφέρει ως βραβείο υποτροφία δωρεάν φοίτησης στο τμήμα σκηνοθεσίας για το επόμενο ακαδημαϊκό έτος, στη μνήμη του ιδρυτή της, Λυκούργου Σταυράκου. Το Φεστιβάλ θα κλείσει την Κυριακή με την προβολή της ταινίας του Γιώργου Καρυπίδη «Ουτοπία», σε σενάριο του ιδίου και του Στάθη Βαλούκου.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Performance

 Ήσουν, λέει, παρών στην ιστορική περφόρμανς της Μαρίνας, όταν τοποθέτησε εβδομήντα δύο αντικείμενα πάνω σ΄ ένα τραπέζι. Ψαλίδι, μαστίγιο, μαχαίρι, ένα όπλο γεμάτο με μία σφαίρα κι άλλα πολλά. Εκείνη καθισμένη στο πλάι, ολόγυμνη, προσκαλεί το κοινό να της κάνει ό,τι τραβάει η ψυχή του με ένα από αυτά τα αντικείμενα. Γυμνή, επί έξι ώρες με τον κόσμο γύρω της, ο οποίος στην αρχή διστάζει, και μετά αρχίζει, ο ένας μετά τον άλλο: κάποιος τη χαράκωσε, ένας άλλος σημάδεψε το κεφάλι της με το πιστόλι, μερικοί της έχωσαν αγκάθια τριανταφυλλιάς στο στομάχι. Έξι ώρες κράτησε όλο αυτό. Και στο τέλος εκείνη σηκώθηκε ξαφνικά και περπάτησε ευθεία. Πώς αντέδρασε το κοινό που, στο μεταξύ, την είχε περικυκλώσει; Απλούστατα, με που την είδε να σηκώνεται, σκόρπισε πανικόβλητο...
απόσπασμα από την Ανάκριση του Η. Μαγκλίνη

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

David Choe


O Choe ζωγραφίζει με λάδια, ακρυλικά, κραγιόνια, ενώ χρησιμοποιεί και μεικτές τεχνικές. Επίσης ασχολείται με τη γλυπτική.

Oι επιρροές του ποικίλλουν από την κουλτούρα των κόμικς ως την γκόθικ τέχνη , τον ιμπρεσιονισμό και τον σουρεαλισμό.
 Το περιεχόμενο του έργο του είναι σύνθετο, σε αντίθεση με το σύντομο και λαϊκίστικο πολλών συγχρόνων του.

Πρωτευουσιάνες νεαρές ψιθυρίζουν τις σκληρές τους συνωμοσίες, πολύσποροι καρποί σε δελεάζουν πίσω από την όμορφη θέα. 
Μεγάλοι άνθρωποι ζητούν μεγαλόφωνα παγωτό, παράλογα ζώα δένουν τους ανθρώπους στα ακατανόητα σχέδιά τους.
 Γαργαλιστικές διαφημίσεις νοθεύονται από εντόσθια και τράιμπαλ φετίχ, που απηχούν την αισθητική άβυσσο του ντε Σαντ.
Μια γαιώδης λάβα χύνεται κατά τη διαδικασία διαπραγμάτευσης των θεμάτων του.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

ΖΑΛΙΖΟΔΡΟΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Το κορίτσι της κλειδαρότρυπας
τ΄ όνομά της Νάζζη
η ματιά της νάζι
δίχως στο μυαλό διλήμματα του τύπου να μη ζει
αλλά να ζει, να ζει πάντα με κάποιον
μες στο κεφάλι της πούπουλα
στα πόδια της φτερά
και σαν ιπτάμενος μουσικός
το ρυθμό στο όργανο μετρά
κλεισμένος στο βαγόνι της 
ξεκινώ για ταξίδια ερωτικά.

ΓΝΩΜΗ 3


Οι γυναικείοι γοφοί κινούνται πιο αρμονικά από τη γη.

ΓΝΩΜΗ 2

Η ωραία Ελένη δε βρίσκεται στην Τροία, η ωραία Ελένη είναι η γυναίκα σου.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

ΚΑΥΣΩΝΑΣ

Άντρας: 
Καυ, καυ καύσωνας
τα λόγια από τη ζέστη χάνω
ν΄ ανασάνω δεν μπορώ
ούτε να προφέρω καθαρά το ρο

Καυ, καυ καύλα
τη λογική δε τιθασεύω, παύλα,
θα κάνω μπάνιο μες το γιαούρτι
καθώς άναψα από το γυμνό σου μπούτι.

Γυναίκα:
Τραυ, τραυ τραυλίζω, ολολύζω
στη ζέστη μέσα διαλύομαι, παραλύω,
όνειρα μόνο κάνω με τα μάτια ανοιχτά
στη σκιά κάθομαι μιας μπανανιάς

απλώνω το χέρι μου να κόψω τον καρπό
να τον αγγίξω, να τον εξετάσω, να τον γευτώ,
άσπρη λιωμένη σοκολάτα να λουστώ
φλόγες στο κεφάλι μου κι η έρημος μπροστά.


ΣΚΕΨΕΙΣ

Σα φαλακρά κεφάλια
οι σκέψεις μου γυαλίζουν στο πουθενά
φεύγουν, μακραίνουν, να,
μπαρκάρουν στα καράβια
τις βλέπω τώρα με κυάλια
να χορεύουν στα κατάρτια.

Σαν κεφάλι φαλακρό
μέσα σε κόλπο σκοτεινό
οι σκέψεις γίνονται ένα
γυρεύουν εσένα
τα πράσινά σου μάτια
πράσινά μου άτια.

Και τώρα ο ήλιος ναυαγός
με χέρια τις ακτίνες, διάπυρες αλυσίδες,
μας αγκαλιάζει, μας χαιρετά,
τις σκέψεις μου φωνάζει
ψέματα αραδιάζει
γλυκά να κοιμηθώ.


Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Μια ιστορία σε συνέχειες . . . (4)

Πρώτο μαύρο σύννεφο
-Μένιο, νιώθω τόσο μόνη. Όταν φεύγεις το πρωί για το στρατόπεδο, αισθάνομαι το σπίτι να με πλακώνει. Δεν με πιστεύεις; Σηκώνομαι από το κρεβάτι, γιατί νομίζω ότι το ταβάνι θα πέσει πάνω μου.
-Γιατί εγώ τι νομίζεις ότι κάνω; Διασκεδάζω; Κουράζομαι και σωματικά και ψυχικά. Ξέρεις τι σημαίνει να σε τρέχουν και να ξεσπάς μετά σε άλλους;
-Δεν έχω ούτε μια φίλη, βρε Μένιο, έστω να βγω για ένα καφέ και να μιλήσω. Τουλάχιστον στυην Τρίπολη είχα εκείνη τη Βρύσα, τη θυμάσαι; Πόσο ευαίσθητη ήταν, αλλά πόσο δυνατή φαινόταν.
-Τη θυμάμαι. Ούτε που με χαιρέτησε όταν φεύγαμε. Λες και υπήρχες μόνο εσύ. 
-Θυμάσαι; Πόσο στενοχωρημένη ήταν, σα να είχαν σβηστεί όλα γύρω της.
-Μόνο εσύ την ενδιέφερες, μόνο εσύ. Ας μη μιλήσω άλλο. Δε θέλω να μαλώνουμε πάλι γι΄ αυτά.
-Μ' αφού σου έχω εξηγήσει, Μένιο. Όλα ήταν κακόβουλες φήμες. Ζήλεια και φθόνος από τους φίλους σου. Τι φίλους δηλαδή; Που την έβλεπαν μόνη και τους έτρεχαν τα σάλια.
-Μην τα ξαναλέμε, κι εκείνη την πρωτοχρονιά, με κάνεις και φουντώνω.
-Αχ βρε Μένιο, εκείνο το φιλί στο στόμα δεν ήταν παρά ένας κοριτσίστικος αυθορμητισμός, σα να φιλάς την αδελφή σου, τίποτε πονηρό, τίποτε παραπάνω. Μένιο, μη φεύγεις σε παρακαλώ, μη πάλι ...

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Μια ιστορία σε συνέχειες ... (3)

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
μια απαραίτητη αναδρομή για να γνωρίσουμε τη ρίζα της Χρύσας 
 
O πατέρας της Χρύσας, γέρος, σεβάσμιος, με εμφάνιση μοναχική. Στα νιάτα του υπήρξε ηθοποιός σε έναν περιοδεύοντα θίασο. Ή τουλάχιστον φιλοδοξούσε να προβιβαστεί σε ηθοποιό. Εκτελούσε χρέη ακινητοποιημένου, ζωντανού αγάλματος στο καλωσόρισμα του κοινού. Άλλαζε πόζες ανάλογα με τη θερμή υποδοχή που τύχαινε, τα γεμάτα περιέργεια και ερωτηματικά βλέμματα που εντόπιζε, τις θαυμαστικές γκριμάτσες των θεατών του. Εκτελούσε χρέη παντομίμας. Με τον καιρό είχε αποκτήσει μια ευαισθησία στο να αναγνωρίζει τα πιο μύχια συναισθήματα στα πρόσωπα των θεατών του και μια ικανότητα στο να τα μεταφέρει στο δικό του πρόσωπο. Ένα μοντέλο αντιγραφέας, ένας εραστής του καθρέφτη, καθώς καθότανε άπειρες ώρες μπροστά σ΄ ένα καθρέφτη προβάροντας νέα χαμόγελα, πρωτόγνωρους θυμούς, διαπεραστικές ματιές, σιωπηλές κραυγές, ένα πανόραμα σωματικών αλλαγών. Μέχρι που γνώρισε εκείνη. Κάποιοι έλεγαν πως ήταν σουηδέζα, σκανδιναβή τέλος πάαντων, βορειοευρωπαία σίγουρα, και τότε η θεατρική του μάσκα πήρε τη μόνιμη στάση ενός αποβλακωμένου, ερωτοχτυπημένου χαμόγελου. Καρπός αυτής της καψούρικης, πλην όμως μονοσήμαντης σχέσης, υπήρξε η Χρύσα. Στο θέατρο όμως επειδή η παράσταση, όσο καλή ή κακή κι αν είναι, κάποια στιγμή η αυλαία πέφτει και οι θεατές αποχωρούν , έτσι και το σκανδιναβικό ειδύλιο πέρασε στην ιστορία, ή καλύτερα στην προσωπική μυθολογία και ο Χρύσης απόμεινε μόνος με τη Χρύσα. Τέρμα οι γκριμάτσες και μπροστά μια νέα, πεζή πραγματικότητα. Μια νέα πραγματικότητα που τον οδήγησε να περάσει το κατώφλι του θεού αναζητώντας βοήθεια. Την οποία όχι μόνο έλαβε απλόχερα, αλλά έγινε και φορέας της, σπορέας και αντιπρόσωπος της θεϊκής παρουσίας στον κόσμο. Έγινε ιερωμένος. Του είχε μείνει όμως και το σαράκι του θεατρίνου και τώρα μελετούσε την έκφραση του προσώπου του θεανθρώπου στις εικόνες μέσα στην εκκλησία, αλλά και σε διάφορους πίνακες ζωγραφικής, και προσπαθούσε να την μιμηθεί.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Μια ιστορία σε συνέχειες . . . (2)

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Προαύλιο της εκκλησίας Μεγάλη Παρασκευή. Το στρατιωτικό άγημα κουβαλάει τον επιτάφιο. Κατάνυξη, θρησκευτικότητα, ψαλμωδίες, άγγελοι επί γης. Στα στρατιωτικά μυαλά όμως η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Η νηστεία αντί για την αναμενόμενη αγιοσύνη επιφέρει σεξουαλικές φαντασιώσεις. Νεαρές οσίες αποχωρίζονται τα ιμάτιά τους και οι νεαρές παρθένες σαν άλλες αφροδίτες τραγουδούν άσεμνα άσματα. Ο επουράνιος κόσμος είναι χωρισμένος σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Από τη μια οι άγγελοι με τα ολόλευκα φτερά τους κλεισμένοι μέσα στα τείχη της πόλης τους. Από την άλλη οι στρατιωτικοί διάβολοι με τις μαύρες κάνες των όπλων τους να πολιορκούν στενά το αγγελικό κάστρο. Από τη μια ο άγγελος Έκτορας κι από την άλλη ο διάβολος Αχιλλέας. Το καλό και το κακό. Και στο τέλος μονομαχία. Μανουάλια, εξαπτέρυγα, εικόνες. Όπλα, κράνη, αρβύλες. Μάχη σώμα με σώμα. Κυλιούνται πάνω στα κεφάλια των πιστών και των απίστων. Η φράση θα σε γα... ρε πού... που αποδόθηκε στον άγγελο Έκτορα δεν επιβεβαιώθηκε επίσημα, γιατί φέρεται ότι ειπώθηκε από στόμα άπιστου στρατιωτικού.Τότε, ή σωστότερα λίγο πιο πριν έγινε η μοιραία συνάντηση του Μένιου με τη Χρύσα. 

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Μια ιστορία σε συνέχειες ... (1)

ΠΡΟΣΩΠΑ

Ο Μένιος και η Χρύσα, ένα ζευγάρι από τα παλιά, μια ερωτική γραμμή από το παρελθόν. 

Αυτός στρατιωτικός, καραβανάς, κάπου στον Έβρο. Η στολή είναι σαν την πανοπλία., που περπατάς και τρίζει και όλοι σε κοιτάζουν. Ή νομίζεις ότι σε κοιτάζουν. Βλέμμα χυδαίο, αλλά κενό. Φράσεις σεξιστικές, αλλά η σεξουαλική επιθυμία αναλώνεται φορώντας πάντα τη στολή.Δεν την αποχωρίζεται, φοβάται πως θα χάσει αλλιώς τη δύναμή του. Το κρεβάτι δεν είναι πεδίο μάχης, είναι μια πλατεία όπου παραταγμένο το άγημα παρακολουθεί την υποστολή της σημαίας.

Αυτή είναι κόρη ιερωμένου, χαμηλοβλεπούσα, βλέμμα διαπεραστικό, διαισθητικό. Ο κόσμος γι΄ αυτήν υπάρχει πίσω από τις κουρτίνες, σαν ένα θέατρο σκιών που είμαστε φιγούρες οι ίδιοι στην καθημερινότητα. Δεν είναι καμιά ηθικολογική καρικατούρα. Γι΄ αυτή το κρεβάτι δεν είναι πεδίο μάχης, είναι πεδίο νίκης και ανάτασης.

(Σχετικά με τα ονόματα να σου εκμυστηρευτώ ότι έχουν και την ιστορική τους βάση. Συγκεκριμένα κρατούν από τον παππού τον Όμηρο. Ο Μένιος κατάγεται από τον Αγαμέμνονα, το στρατηλάτη, τον υπερφίαλο και εγωμανή. Η Χρύσα από τη Χρυσηίδα, την κόρη του ιερέα, το μήλο της έριδας για το θυμό του Αχιλλέα. Βέβαια το να ανατρέχεις και να αντλείς από τον Όμηρο είναι σα να βλέπεις μια φάλαινα στον ωκεανό και συ να ζωγραφίζεις μια σαρδέλα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)

ΔΩΜΑΤΙΟ

Ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες
στους τοίχους, στο ταβάνι, στο πάτωμα
όπου κι αν κοιτάξεις γύρω σου, εσύ,
μικρός και μεγάλος, κοντινός και μακρινός,
αισθάνεσαι μοναδικός και μοναχικός
σαν ένα αστέρι στο στερέωμα
μόνη συντροφιά οι ήχοι του σώματος
απόδειξη του ότι υπάρχεις στο χώρο
και οι σκέψεις σου
απόδειξη ότι υπάρχεις στο χρόνο
ένα είδωλο πολλαπλασιασμένο
οι κινήσεις σβήνουν μέσα στο άπειρο
μονάχα λίγο φως, λίγο φως από την οροφή
άλλοτε ανάβει, άλλοτε σβήνει
κι η ζωή ένα διάλειμμα με όχημα το σώμα
φθαρτό και άφθαρτο μαζί
απόδειξη του ότι υπήρξες
ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες είναι η ζωή
μόνο που τους καθρέφτες τους έβαλες εσύ.

ΓΝΩΜΗ



Πνίξε το παγώνι που κρύβεις μέσα σου!


Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

ΥΠΟΣΧΕΣΗ

H υπόσχεση 
είναι μια σχέση περίεργη
ένας χωρισμός απ΄ το παρόν
κι ένα φιλί στο μέλλον.


ΤΙΓΡΗ

Μια φορά περπατούσα μονάχος στην παραλία
ήτανε βράδυ, μια στιγμή ύποπτη,
και βλέπω στη θάλασσα να κολυμπά μία τίγρη
πληγωμένη από μια σφαίρα
μου ρίχνει μια ματιά και μου λέει:
ψάχνω αυτόν που με πυροβόλησε,
μόνο τότε θα πεθάνω,
μόνο τότε, αφού τον πάρω μαζί μου.


ΑΝΗΘΙΚΗ ΗΘΙΚΗ

Tην ευθύνη μου ξεχνώ
τη δουλειά μου όμως εκτελώ
ψαλιδίζω τα όνειρά μου
στο σπίτι μέσα να χωρώ
που είναι τόσο μικρό
σαν του ψαριού το μάτι
για να κοιμάμαι με την κοιλιά γεμάτη
και μ΄ ένα ορμητικό ροχαλητό,
από τις καμινάδες τώρα δε βγαίνει 
των ονείρων μου ο κουρνιαχτός
για να φτάσει στον απανταχού θεό
και να γελάσει τρανταχτά κι αυτός
με τις εφήμερες εμμονές και τρέλες
τώρα καίω τις σάρκες μου
μπροστά σε άχαρους δικαστές
τα οργισμένα μάτια τους να φωτίσω
τις ενοχές να διαλύσω
που δημιούργησαν αυτοί.

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Ο ΧΡΟΝΟΣ

Κάθισαν λοιπόν στο στρογγυλό τραπέζι
αυτός στο κέντρο, έξι στ΄ αριστερά και έξι στα δεξιά
με την ιερότητα που επιτάσσει ο δείπνος
σα να πρόκειται ν΄ ακολουθήσει ο αιώνιος ύπνος.

Σηκώθηκε με τη λευκή του ματιά και είπε:
κάποιος από εσάς σήμερα το βράδυ θα με προδώσει
κάποιος τις διδασκαλίες μου δε θα τις σώσει,
αλλά θ΄ αλλάξει το ρυθμό στο πέρασμα του χρόνου.

Τότε μπήκαν άνθρωποι ντυμένοι με κουκούλες
το γέρο χρόνο πήραν σηκωτό από τη σκηνή
κι απόμειναν οι μήνες μόνοι τους δίχως πρόσωπο
να στροβιλίζονται σ΄ ένα χορό δίχως βήματα
σ΄ ένα εκρηκτικό κοκτέηλ καιρικών μεταβολών.