Τιμ Κράουτς

Ο Τιμ Κράουτς, από το 2003, όταν πρωτοεμφανίστηκε στο Showcase του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, μέχρι σήμερα, έχει καταφέρει να αποτελεί ένα από τα δυνατότερα στοιχεία του πειραματικού θεάτρου της Μεγάλης Βρετανίας. Κατέφτασε στην Αθήνα «οπλισμένος και επικίνδυνος», όπως τον σύστηνε η «Γκάρντιαν», κάνοντας λόγο για «έναν από τους πιο καθηλωτικούς περφόρμερ που πειραματίζεται στη σκηνή με τη φύση της τέχνης, παίρνοντας ρίσκα». Μέσα στις προσωπικές του αποσκευές περικλείει ό,τι χρειάζονται για να ανέβουν οι δύο παραγωγές του, «My Arm» (30 & 31 Μαρτίου) και «An Oak Tree» (1 & 2 Απριλίου) στο «Bios» (σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο) και να συστηθεί για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό.

Για την πρώτη του περφόρμανς χρειάζονται δύο ηθοποιοί. Ο ένας είναι ο ίδιος ο Κράουτς. Συμπρωταγωνιστής του θα χρηστεί ένας εθελοντής από το κοινό. Το νόημα της δεύτερης περφόρμανς αφήνεται ανοιχτό για ερμηνεία και εν πολλοίς διαμορφώνεται από τα αντικείμενα που θα προσφέρουν εκείνη τη στιγμή οι θεατές. Ο 47χρονος Τιμ Κράουτς, που εγκατέλειψε την υποκριτική, καθώς ένιωθε να ασφυκτιά σε ένα πλαίσιο που υπηρετείται αποκλειστικά από το όραμα του σκηνοθέτη, αφήνεται στη γοητεία της τυχαιότητας. Και προσκαλεί κι εμάς να είμαστε όσο πιο ανοιχτοί γίνεται.

**Το «An Oak Tree» αναφέρεται στην προβολή που κάνει ένας πατέρας, όταν χάνει την κόρη του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα: νομίζει πως η κόρη του είναι το δέντρο, δίπλα στο οποίο σκοτώθηκε. Η ζωή του είναι πλέον σαν ένα θεατρικό έργο και κάθε τι αναπαριστά κάτι άλλο. Ο άνδρας που τη σκότωσε είναι υπνωτιστής και από τη στιγμή του ατυχήματος χάνει την ιδιότητά του να υπνωτίζει. Για πρώτη φορά οι δυο τους συναντιούνται, όταν ο πατέρας προσφέρεται ως εθελοντής στον υπνωτιστή. Τον πατέρα παίζει ο εθελοντής από το κοινό.

«Το έργο μιλά για έναν άνθρωπο που είναι χαμένος. Μου φάνηκε πολύ γοητευτικό να τον ενσαρκώνει ένας άνθρωπος από το κοινό, που πραγματικά τα 'χει χαμένα», μας λέει ο 47χρονος ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης. «Το τέχνασμα αυτό εγγυάται πως η παράσταση είναι ζωντανή. Οι θεατές αντιλαμβάνονται πως αυτό που παρακολουθούν δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιο. Κι αυτό την κάνει συναρπαστική».

Παρ' όλα αυτά, ξεκαθαρίζει πως η τέχνη του απέχει πολύ από τον αυτοσχεδιασμό. «Η δουλειά μου είναι να παρέχω το σενάριο τη στιγμή που το χρειάζεται ο ηθοποιός», μας εξηγεί. Αλλωστε, πιστεύει πως στην τέχνη είναι αναγκαία η ύπαρξη μιας πολύ συγκεκριμένης και ξεκάθαρης φόρμας, όπως εδώ. «Κι από εκεί και πέρα οφείλουμε να βρίσκουμε την ελευθερία μας μέσα σε αυτή». Μας αποκαλύπτει ακόμη ότι πιστεύει πως οι άνθρωποι στο θέατρο βρίσκονται σε ένα επίπεδο υπνωτικής έκστασης, «επειδή πιστεύουν με το υποσυνείδητο πράγματα, που το συνειδητό γνωρίζει πως δεν είναι αληθινά».

**Ακόμα πιο ισχυρό είναι το θέμα του «My Arm», που μιλά για την ηρωική σημασία μιας κενής χειρονομίας. «Οταν ήμουν δέκα χρονώ, στην προσπάθεια να κάνω κάτι που θα είχε πραγματικό νόημα, σήκωσα το χέρι μου ψηλά, πάνω από το κεφάλι μου και δεν το ξανακατέβασα. Τώρα, τριάντα χρόνια μετά, αυτό το πράγμα έχει αποκτήσει τόση σημασία, που με τσακίζει», μας εξηγεί για το έργο που τον καθιέρωσε. «Σαγηνευτικά παραπλανητικό και όμως τραγικά πιστευτό έργο για το πώς ένα αγόρι με το χέρι του στον αέρα μεταμορφώνει τον κόσμο γύρω του, ένα μικρό διαμάντι», έγραφε η Evening Standard.

Συνδυάζοντας ζωντανή περφόρμανς, φιλμ, animation και αντικείμενα που φέρνει το κοινό μαζί του, το νόημα του έργου αφήνεται ανοιχτό, όπως συμβαίνει και στις εικαστικές τέχνες, από τις οποίες εμπνέεται. «Θεωρώ πως οι εικαστικοί είναι ένα βήμα μπροστά από τους ανθρώπους του θεάτρου, γιατί γνωρίζουν καλά πως δεν μπορούν να ελέγξουν τον τρόπο που θα αντιληφθεί το κοινό ένα έργο τέχνης. Αυτό είναι μάλλον μια υπέροχη ελευθερία παρά ένα πρόβλημα!».                                                     Πηγή: Ελευθεροτυπία