Μια ιστορία σε συνέχειες ... (3)

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ

μια απαραίτητη αναδρομή για να γνωρίσουμε τη ρίζα της Χρύσας 

 

O πατέρας της Χρύσας, γέρος, σεβάσμιος, με εμφάνιση μοναχική. Στα νιάτα του υπήρξε ηθοποιός σε έναν περιοδεύοντα θίασο. Ή τουλάχιστον φιλοδοξούσε να προβιβαστεί σε ηθοποιό. Εκτελούσε χρέη ακινητοποιημένου, ζωντανού αγάλματος στο καλωσόρισμα του κοινού. Άλλαζε πόζες ανάλογα με τη θερμή υποδοχή που τύχαινε, τα γεμάτα περιέργεια και ερωτηματικά βλέμματα που εντόπιζε, τις θαυμαστικές γκριμάτσες των θεατών του. Εκτελούσε χρέη παντομίμας. Με τον καιρό είχε αποκτήσει μια ευαισθησία στο να αναγνωρίζει τα πιο μύχια συναισθήματα στα πρόσωπα των θεατών του και μια ικανότητα στο να τα μεταφέρει στο δικό του πρόσωπο. Ένα μοντέλο αντιγραφέας, ένας εραστής του καθρέφτη, καθώς καθότανε άπειρες ώρες μπροστά σ΄ ένα καθρέφτη προβάροντας νέα χαμόγελα, πρωτόγνωρους θυμούς, διαπεραστικές ματιές, σιωπηλές κραυγές, ένα πανόραμα σωματικών αλλαγών. Μέχρι που γνώρισε εκείνη. Κάποιοι έλεγαν πως ήταν σουηδέζα, σκανδιναβή τέλος πάαντων, βορειοευρωπαία σίγουρα, και τότε η θεατρική του μάσκα πήρε τη μόνιμη στάση ενός αποβλακωμένου, ερωτοχτυπημένου χαμόγελου. Καρπός αυτής της καψούρικης, πλην όμως μονοσήμαντης σχέσης, υπήρξε η Χρύσα. Στο θέατρο όμως επειδή η παράσταση, όσο καλή ή κακή κι αν είναι, κάποια στιγμή η αυλαία πέφτει και οι θεατές αποχωρούν , έτσι και το σκανδιναβικό ειδύλιο πέρασε στην ιστορία, ή καλύτερα στην προσωπική μυθολογία και ο Χρύσης απόμεινε μόνος με τη Χρύσα. Τέρμα οι γκριμάτσες και μπροστά μια νέα, πεζή πραγματικότητα. Μια νέα πραγματικότητα που τον οδήγησε να περάσει το κατώφλι του θεού αναζητώντας βοήθεια. Την οποία όχι μόνο έλαβε απλόχερα, αλλά έγινε και φορέας της, σπορέας και αντιπρόσωπος της θεϊκής παρουσίας στον κόσμο. Έγινε ιερωμένος. Του είχε μείνει όμως και το σαράκι του θεατρίνου και τώρα μελετούσε την έκφραση του προσώπου του θεανθρώπου στις εικόνες μέσα στην εκκλησία, αλλά και σε διάφορους πίνακες ζωγραφικής, και προσπαθούσε να την μιμηθεί.