Μια ιστορία σε συνέχειες ... (1)

ΠΡΟΣΩΠΑ

Ο Μένιος και η Χρύσα, ένα ζευγάρι από τα παλιά, μια ερωτική γραμμή από το παρελθόν. 

Αυτός στρατιωτικός, καραβανάς, κάπου στον Έβρο. Η στολή είναι σαν την πανοπλία., που περπατάς και τρίζει και όλοι σε κοιτάζουν. Ή νομίζεις ότι σε κοιτάζουν. Βλέμμα χυδαίο, αλλά κενό. Φράσεις σεξιστικές, αλλά η σεξουαλική επιθυμία αναλώνεται φορώντας πάντα τη στολή.Δεν την αποχωρίζεται, φοβάται πως θα χάσει αλλιώς τη δύναμή του. Το κρεβάτι δεν είναι πεδίο μάχης, είναι μια πλατεία όπου παραταγμένο το άγημα παρακολουθεί την υποστολή της σημαίας.

Αυτή είναι κόρη ιερωμένου, χαμηλοβλεπούσα, βλέμμα διαπεραστικό, διαισθητικό. Ο κόσμος γι΄ αυτήν υπάρχει πίσω από τις κουρτίνες, σαν ένα θέατρο σκιών που είμαστε φιγούρες οι ίδιοι στην καθημερινότητα. Δεν είναι καμιά ηθικολογική καρικατούρα. Γι΄ αυτή το κρεβάτι δεν είναι πεδίο μάχης, είναι πεδίο νίκης και ανάτασης.

(Σχετικά με τα ονόματα να σου εκμυστηρευτώ ότι έχουν και την ιστορική τους βάση. Συγκεκριμένα κρατούν από τον παππού τον Όμηρο. Ο Μένιος κατάγεται από τον Αγαμέμνονα, το στρατηλάτη, τον υπερφίαλο και εγωμανή. Η Χρύσα από τη Χρυσηίδα, την κόρη του ιερέα, το μήλο της έριδας για το θυμό του Αχιλλέα. Βέβαια το να ανατρέχεις και να αντλείς από τον Όμηρο είναι σα να βλέπεις μια φάλαινα στον ωκεανό και συ να ζωγραφίζεις μια σαρδέλα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)