Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Φουσκωμένο παντελόνι

Aπό πάνω μαύρος ουρανός, από κάτω μαύρη γη
κι εγώ ανάμεσα να διαλύομαι
σαν μέσα σε τοστ
τα πανιά στο καράβι μου κατεβασμένα
περιμένω πότε θα φυσήξει άνεμος
πότε θα θυσιάσει την κόρη του ο αρχηγός
κι όμως πάνω σ΄ ένα καυγά αποκάλυψε
πως κόρη δεν έχει, 
ένας αγάμητος εργένης είναι, 
έτσι τον χαρακτήρισε ο λοστρόμος,
κι εγώ τότε τι περιμένω;
στο μυαλό μου νυχτερίδες
ένα σπήλαιο προϊστορικό
που μέσα του βρήκαν καταφύγιο
γυναίκες ημιθεϊκές
κι εγώ τότε φουσκώνω
περπατώ και το παντελόνι μου φουσκώνει.