Μια ιστορία σε συνέχειες . . . (4)

Πρώτο μαύρο σύννεφο

-Μένιο, νιώθω τόσο μόνη. Όταν φεύγεις το πρωί για το στρατόπεδο, αισθάνομαι το σπίτι να με πλακώνει. Δεν με πιστεύεις; Σηκώνομαι από το κρεβάτι, γιατί νομίζω ότι το ταβάνι θα πέσει πάνω μου.

-Γιατί εγώ τι νομίζεις ότι κάνω; Διασκεδάζω; Κουράζομαι και σωματικά και ψυχικά. Ξέρεις τι σημαίνει να σε τρέχουν και να ξεσπάς μετά σε άλλους;

-Δεν έχω ούτε μια φίλη, βρε Μένιο, έστω να βγω για ένα καφέ και να μιλήσω. Τουλάχιστον στυην Τρίπολη είχα εκείνη τη Βρύσα, τη θυμάσαι; Πόσο ευαίσθητη ήταν, αλλά πόσο δυνατή φαινόταν.

-Τη θυμάμαι. Ούτε που με χαιρέτησε όταν φεύγαμε. Λες και υπήρχες μόνο εσύ. 

-Θυμάσαι; Πόσο στενοχωρημένη ήταν, σα να είχαν σβηστεί όλα γύρω της.

-Μόνο εσύ την ενδιέφερες, μόνο εσύ. Ας μη μιλήσω άλλο. Δε θέλω να μαλώνουμε πάλι γι΄ αυτά.

-Μ' αφού σου έχω εξηγήσει, Μένιο. Όλα ήταν κακόβουλες φήμες. Ζήλεια και φθόνος από τους φίλους σου. Τι φίλους δηλαδή; Που την έβλεπαν μόνη και τους έτρεχαν τα σάλια.

-Μην τα ξαναλέμε, κι εκείνη την πρωτοχρονιά, με κάνεις και φουντώνω.

-Αχ βρε Μένιο, εκείνο το φιλί στο στόμα δεν ήταν παρά ένας κοριτσίστικος αυθορμητισμός, σα να φιλάς την αδελφή σου, τίποτε πονηρό, τίποτε παραπάνω. Μένιο, μη φεύγεις σε παρακαλώ, μη πάλι ...