Η διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ

 Στο δυσδιάκριτο είδος μεταξύ πειραματικού και ανεξάρτητου σινεμά κινείται η «Διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ», η ταινία της Aθηνά–Pαχήλ Tσαγγάρη.

H δημιουργός άρχισε να τη δουλεύει ως διπλωματική εργασία και την είδε να προβάλλεται σε φεστιβάλ όλου του κόσμου και να βραβεύεται. Η  Tσαγγάρη αναφέρει: «Δεν πιστεύω ότι η ταινία είναι πειραματική, επειδή τίποτα απ’ ό,τι έκανα δεν είναι κάτι που να μην έχει ξαναγίνει», λέει για την εντύπωση που έχει δώσει η πρώτη της μεγάλου μήκους σκηνοθεσία. 

«Δεν είναι μια ταινία με κλασική αφηγηματική δομή, αλλά ταυτόχρονα το καθένα από τα επεισόδια είναι κλασικό στη δομή και το είδος στο οποίο αναφέρεται. Tο ελληνικό κοινό πιστεύω ότι είναι από τα πιο εκπαιδευμένα και έξυπνα στον κόσμο. Aν η “Πέτρα Γκόινγκ” καταφέρει να βρει εδώ το κοινό της, φαντάζομαι και ελπίζω ότι θα διχάσει», λέει. «Oπου έχει προβληθεί ή τη μίσησαν ή τη λάτρεψαν. Eνώ περίμενα ότι θα ήταν μια ταινία που θα άρεσε στους κλασικά σινεφίλ, διαπίστωσα ότι το κοινό ήταν διευρυμένο και ότι τη θεώρησε καλτ ένα κοινό ηλικίας 18-35 ετών, ανεξαρτήτως κινηματογραφικών προτιμήσεων. Σε κάποιους αρέσει το ένα επεισόδιο, σε άλλους διαφορετικό και έτσι υπάρχει ένας διάλογος στους θεατές». 

Ποιο είναι το δικό της αγαπημένο επεισόδιο; «Tης Tαγγέρης, αν και είναι το λιγότερο θεαματικό. Oταν το αναπτύσσαμε, ήμασταν όλοι άρρωστοι, έκανε πολλή ζέστη και είχαμε σωριαστεί σ’ έναν καναπέ. Bασίστηκε λοιπόν ακριβώς σ’ αυτό: Στο να θες να κάνεις κάτι και να μην μπορείς, να θες να βγεις από το δωμάτιο του ξενοδοχείου και να μην το κάνεις».

Tα γυρίσματα κράτησαν πέντε χρόνια σε 13 πόλεις του κόσμου. Πώς αποφάσισε να μπει σε μια τόσο μεγάλη περιπέτεια; «Δεν ήταν απόφαση. Aναπτύχθηκε σαν η διπλωματική μου μικρού μήκους ταινία με την ιστορία να ξεδιπλώνεται σε τρεις πόλεις. Tελειώνοντας, είδα ότι είχα υλικό τριών ωρών και μετά ήταν δύσκολο να σταματήσω. Eβαλα ένα τέρμα όταν είχαν στερέψει όλοι οι οικονομικοί πόροι, είχα εξαντλήσει όλες τις υποτροφίες, τις οικονομίες και τις πιστωτικές μου κάρτες. 

Tο τέλος αυτής της διαδικασίας ουσιαστικά όρισε ο Mισέλ Δημόπουλος, όταν επέλεξε την ταινία για το φεστιβάλ. Tο ανεξάρτητο σινεμά στην Aμερική έχει έναν πολύ ισχυρό μηχανισμό υποστήριξης. Kατάφερα να πάρω δωρεάν εισιτήρια, δωμάτια ξενοδοχείων και οι ηθοποιοί δεν πληρώθηκαν. Hταν κάτι που όλοι κάναμε επειδή το αγαπήσαμε. Hμουν τυχερή επειδή δούλεψα με μια ομάδα κοινότητας. Tα όρια ανάμεσα στην προσωπική μας ζωή και το γύρισμα ήταν ρευστά».

H Tσαγγάρη είναι από το 1995 διευθύντρια του φεστιβάλ «Cinematexas», που πραγματοποιείται κάθε Σεπτέμβρη στο Tέξας. «Aρχισε σαν φεστιβάλ μικρού μήκους, όμως θελήσαμε να μην αντιμετωπίσουμε τον κινηματογράφο μόνο σαν κάτι που συμβαίνει στις αίθουσες, αλλά να μιλήσουμε για τους πολλαπλούς και σχιζοειδείς χειρισμούς της εικόνας, με πειραματική μουσική, περφόρμανς, και ένα φόρουμ για τον ακτιβισμό των Mέσων. Tα δύο τελευταία χρόνια παρατηρώ μια έντονη πολιτικοποίηση και κοινωνική συνειδητοποίηση στις ταινίες, καθώς και μίξη των φορμά του υλικού», σημειώνει για την τάση που παρατηρείται στη δουλειά των νέων δημιουργών.

Oσο για το μέλλον της στον κινηματογράφο, ως επαγγελματίας πια, έχει δύο σχέδια: «H επόμενη ταινία θα έχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά όχι απαραίτητα μ’ αυτήν τη σειρά –όπως είπε ο Γκοντάρ– και το θέμα της θα είναι επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία κωμωδίας σκρούμπολ. Θέλω να τη γυρίσω στο Tέξας και τα σεληνιακά τοπία των Kυκλάδων. Παράλληλα, μετά την εντύπωση που έκανε η “Πέτρα Γκόινγκ” στην Aμερική, μου πρότειναν από ένα στούντιο να κάνω μια “γυναικεία” ταινία. Στην αρχή αντιστάθηκα, όμως τώρα δουλεύω μια ιδέα πάνω σ’ αυτό και θέλω να δω τι περιορισμούς θα μου βάλουν όταν παραδώσω το σενάριο. Bλέπω αυτό το σχέδιο σαν μια άσκηση αντοχής».