Μολιέρος με βαράκια και φόρμες

Σκληρό φως, πρωτότυπη μουσική, οι ηθοποιοί με φόρμες γυμναστικής και κορμάκια παίζουν σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές μέσα σε ένα γυμναστήριο της οδού Iπποκράτους 139. Οι διάλογοι: «Της φιλίας φλέγομαι να μας ενώσουν τα δεσμά» ή «Κύριε, η τιμή που μου κάνετε με υπερβαίνει»... ακούγονται αλλόκοτοι. Αν κλείσεις τα μάτια, ξεχάσεις πού είσαι, αλλά προσέξεις τι ακούς, φαντάζεσαι τους ηθοποιούς με περούκες και ατμόσφαιρα της εποχής του Μολιέρου. Ανοίγοντάς τα μάτια, όμως, αγωνιάς μήπως οι: Σπ. Ζουπάνος, Β. Κονταξής, Γ. Παπαϊωάννου, Αγ. Δέλλα, Μ. Παπαγιάννη, Θ. Τσουανάτος, Δ. Αμπράζης, Στ. Φούκας, Κ. Οικονομίδη, παίζοντας τον «Μισάνθρωπο», σκοντάψουν σε κανένα πολυόργανο.

Ο Γιώργος Γιανναράκος που υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία της παράστασης, έβαλε τον «Μισάνθρωπο» στο γυμναστήριο, επιλέγοντας σκόπιμα την έμμετρη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη και θεωρεί «ότι η εποχή μας έχει πολλά κοινά σημεία με τον Μολιέρο». Μπορεί, όμως, να λειτουργήσει έτσι το μολιερικό κείμενο, έξω από τις συμβάσεις ενός θεατρικού χώρου; «Μπορεί», απαντά ο σκηνοθέτης. «Είναι ένα έργο που πραγματεύεται την υποκρισία, τον ναρκισσισμό και το κουτσομπολιό μιας τάξης ανθρώπων που τα λένε για να γεμίζουν τον χρόνο της. Εχοντας περάσει κι εγώ πολύ χρόνο της ζωής μου σε γυμναστήρια ξέρω καλά ότι εκεί συναντάς αυτούς που θέλουν πραγματικά να γυμναστούν και εκείνους που θέλουν να γνωριστούν με άλλους ανθρώπους για να συζητήσουν».

Η επιλογή ενός γυμναστηρίου έγινε με γνώμονα τους άξονες του έργου. «Αν στο Παρίσι του 17ου αιώνα υπήρχαν γυμναστήρια πιθανόν ο Μολιέρος να τοποθετούσε εκεί το έργο του αντί για το σπίτι μιας νεαρής αριστοκράτισσας χήρας».

Το ερώτημα, πάντως, παραμένει για τις παραστάσεις σε περίεργους χώρους. Γίνονται από ανάγκη, από άγχος για πρωτοτυπία ή επειδή δεν μπορούν να πληρώνουν οι θεατρικές ομάδες αίθουσες; «Ισχύουν όλα. Ομως έξω έχουν γίνει πιο εξτρίμ πράγματα. Στο Εδιμβούργο πριν από δέκα χρόνια ηθοποιός έδινε μια παράσταση διάρκειας 15 λεπτών για έναν θεατή κάθε φορά στο αυτοκίνητό του.

Στο Λονδίνο ομάδα έπαιζε σε τουαλέτα στην οποία οι θεατές έβλεπαν την παράσταση μέσα από τρύπες που είχαν ανοιχτεί. Σαν ηδονοβλεψίες. Υπάρχουν οργανικοί λόγοι για να κάνει κάποιος τέτοια θεάματα. Υπάρχει όμως και το πρόβλημα της έλλειψης χώρων και των μεγάλων ενοικίων. Το ζήτημα είναι να μην κάνεις μια παράσταση σε ένα εναλλακτικό χώρο για να είσαι εναλλακτικός. Ο δικός μας Μολιέρος είναι μια κλασική παράσταση».

Πηγή: Καθημερινή