Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Κλυταιμνήστρα χωρίς παιδιά

Έριξα μέτρα χώμα πάνω του
αλλά αυτός ήταν που με είχε μια ζωντανή νεκρή
στα λευκά, στεγνά μου σεντόνια
που αυτός για πρώτη φορά τα κοκκίνησε
ένας αδιάφορος ιππέας
με τα ίδια σεντόνια νεκρό τον σκέπασα
το δικό του αίμα τώρα τα πότισε
παραδομένος στην αιώνια ζάλη
το χάδι θα πάρει τώρα από τον Άδη,
ένα λουλούδι απότιστο με είχε αυτός
μαραμένη, στον πόθο βυθισμένη
μια θάλασσα ακυμάτιστη
ενώ αυτός ταξίδευε ακυβέρνητος
στου έρωτα τα πελάγη
εγώ όμως τώρα γελώ
τόσο μόνη και τόσο ελεύθερη
που τη μοναξιά δεν άντεξα
ο ήλιος επιτέλους ανέτειλε και φώτισε
όλες τις μύχιες, μύριες σκέψεις
ναι, δεν ήταν άντρας αυτός που μαζί του τον σκότωσα
δεν ήταν αυτός που μοιράστηκα 
το ίδιο απαγορευμένο κρεβάτι
αυτό το σκάρωσαν κάποιοι λαοπλάνοι φτηνοί
για ν΄ αποκαταστήσουν τη ροή της ιστορίας, 
ούτε ποτέ απόκτησα παιδιά μαζί του, όχι,
η ζήλεια του ήταν που τον σκότωσε
που δεν μπορούσε να χωνέψει
πώς έμεινα ανέπαφη τόσα χρόνια
χωρίς να χάσω ίχνος από την ομορφιά μου
εγώ, αδελφή της ωραίας Ελένης,
στα σκέλη μου έβαζα μόνο φως
κι αυτό τον τύφλωσε
σαν αγρίμι μανιασμένο γκρεμίστηκε στο κενό
όμως τ΄ ανθρώπου ο νους πιστεύει στο προφανές
κι όχι στο πιθανό
γι΄ αυτό έμεινα η άπιστη κι όχι η άπιαστη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου